ای به جسم چاک چاکت مانده جای نیزه‌ها           وی سر نورانی‌ات شمس الضحای نیزه‌ها
تو به نوک نیزه‌ها قـرآن تلاوت می‌کنی           من به خـطبه می کنم تفـسیر پای نیزه‌ها

هم نگاهم را ز رویت بر ندارم لحظه‌ای           هـم دلـم دنـبـالت آیـد در قــفای نـیـزه‌هـا
خون ز حلقت روی دست نیزه داران ریخته؟           یا روان گردیده اشک بی‌صدای نیـزه‌ها
کاش از سنگ جفا پیشانی من می‌شکست           کاش روی قلب من می‌ماند جای نیزه‌ها
آشکـارا گریه می‌کـردند اگر در مـاتمت           کاروان می‌ماند در اشک عـزای نیزه‌ها
ای وجودت باغ گل از بوسۀ خـتم رسل           از چه پُر گشتی ز جای بوسه‌های نیزه‌ها
نیزه رفته در تن و سر مانده بر بالای نی           نـیـزه با تو یا تو گـشتی آشنـای نـیـزه‌ها
گر روم سوی وطن در نزد قـبر مـادرم           مو به مو گویم بر او از ماجرای نیزه‌ها
تا که همچون سنگ های کربلا گریند خون           روضه باید خواند "میثم" از برای نیزه‌ها